Welcome to Isfahan, ook hier krijgen we het overal te horen. Of we Iran mooi vinden, en zelfs de vraag hoe Iran wordt afgeschilderd in het Westen. Ashura hoort daar natuurlijk bij en ook het bijbehorende 'Down with the USA'. De Ashura-perikelen groeien met de dag. Steeds weer een beetje meer.

We beginnen vandaag de dag om 5 uur 's ochtends met de muezzin, die klaaglijk zingt en oproept tot het gebed. Niemand van de groep is inmiddels bekeerd, sterker nog: we draaien ons nog eens om in bed.

Na nog 2 uurtjes slaap gaan we op pad. Naar het grote plein, het 3 na grootste plein ter wereld. We hebben het gisteren al gezien, maar niet helemaal bij daglicht. We lopen door de bazaar naar de moskee, speciaal voor Shah Abbas. Het heeft niet echt de sfeer van een privé moskee, maar geeft wel een hele ontspannende sfeer. Veel mensen zitten in de moskee te genieten van de lichtinval.

Dan de tweede moskee, die ook in ombouw is voor Ashura. Mooi, maar niet zo indrukwekkend als de eerste moskee van het plein. Wel leuk is de echo die het geluid zeven maal verspreid.

We besluiten de lunch over te slaan en zelf op pad te gaan. Eerst scoren we een cappuccino en twee sapjes. Daar raken we aan de praat met een jongen die op wereldreis is. Ook hij benadrukt de gastvrijheid van de Iraniërs. We lopen vervolgens naar het straatje waar we gisteren bij de Kentucky aten en bestellen een heerlijk broodje Falafel. Met een flesje water erbij zijn we zo'n €1, 10 kwijt. We eten het aan de straat op waar een vrouw met haar kleinkind zit te eten. Ze begint tegen me aan te praten en voor ik het weet ben ik mijn Farsi aan het oefenen. Tot slot wil ze graag dat ik een foto van haar kleinkind neem. Het liefst met een klein zwerfkatje erbij. Die dacht daar anders over, want hij liet zich totaal niet lokken.

Na de lunch lopen we via een park door naar het Chehel Sotun paleis, met prachtige fresco's, zeer gedetailleerd. Hier zien we zelfs het een en ander aan bloot, toen dat nog mocht. Na een rustig moment in de tuin van het paleis ga ik in mijn eentje op pad. Ik wil nog wat souvenirs kopen en lekker even rustig aan doen. Ik wil de straat oversteken maar wacht eigenlijk te lang. Een jongen spreekt me aan en vraagt of ik naar de overkant moet. Ik zeg 'ja' en wordt door hem het verkeer doorgeloodst. In het park waar ik doorheen moet ga ik even zitten lezen en ik kom er een meisje tegen die een selfie maakt. Ik groet haar en glimlach naar haar. Voor ik het weet staan we samen op de foto, een dikke knuffel van haar vriendin en een handkus.

Ik besluit gelijk naar de bazaar te lopen. Ik koop wat souvenirs, oorbellen en een mooie zilveren ring voor mezelf. Daarna wil ik terug naar het hotel. Op het gras zit een familie: een oudere dame, drie jongere dames, een klein meisje met haar vader. Ze nodigen me uit om bij hen te zitten en bieden me ijs aan. Ik kan bijna niet weigeren als ze me een lepel van het frisse ijs geven en ik krijg gelijk heel het bakje. Ze stellen zich voor, giebelen met z'n allen en vragen me van alles. Het jongste meisje, een jaar of 14, is helemaal weg van de kleine ringen om mijn vinger en vraagt of ze ze even aan mag doen. Ze geeft ze terug maar blijft gefascineerd door de oude ringen en mijn kleine vingers. Ik doe ze af en geef ze aan ze. Ik wordt geknuffeld en gezoend. Ze willen met me op de foto. Allemaal. Ook hier krijg ik een enorme knuffel en zelfs een kus op mijn wang. Zelfs oma doet mee en noemt me 'aziza', wat zoveel als liefste betekent. Ik krijg nog meer ijs en nog wat zoetigheid. Ze nodigen me uit om naar hun huis mee te gaan, maar ik haak af. Het is tijd voor het hotel. We nemen uitgebreid afscheid en ik ga op pad.

Het hotel ligt achter de bazaar, maar die is zo groot en onoverzichtelijk dat je er uren kunt doorstruinen. Ik loop steeds rondjes en probeer dan de route die de gids heeft uitgelegd. Als ik het ook dan niet weet, wil ik hem bijna bellen als ik wat anderen van de groep zien. Ook zij zijn verdwaald, hoewel ze het via de bazaar wel weten. We zijn allemaal doodop en lopen gelukkig rechtstreeks naar het hotel.

Na wat gerust te hebben en alle ervaringen gedeeld te hebben, gaan we terug naar de falafel zaak om te eten. We lopen eerst langs de moskee naast ons want daar zijn de repetities voor Ashura in volle gang. In kadans staan mannen en jongens te zwaaien met de geselkettingen, maar nog niet op volle kracht. We zien het zaterdag ook allemaal en we hebben honger, dus gaan we weer naar het plein. Na het eten lopen we langs de grote moskee. Daar is het binnenhof weer verder versiert. Quotes over Ashura en de Sjiieten staan verspreid. Van Charles Dickens tot Ghandi. Ze hebben er allemaal wat over gezegd. We besluiten langzaam terug te lopen en krijgen dan nog een kop thee aangeboden. Ashura is niet alleen de tijd van rouw, martelaren en de sjiitische islam, maar ook van gastvrijheid en nieuwsgierigheid. Net als het land zelf..