Zoals bij iedere vakantie komt ook hier een einde aan alle avonturen. We begonnen in Teheran met een kleine rit richting Qom, twee weken geleden. Vandaag was de laatste dag in Iran, en die hebben we ook in Teheran afgesloten. Twee weken reizen en vervolgens de afsluiting in deze immense metropool. Zo verschillend is het zuiden van het noorden, het centrum van alle buitenwijken en de Tehrani's van de vele Afghaanse vluchtelingen. Divers en bruisend. Ondanks Ashura hebben we toch een deel Teheran kunnen ontdekken met zijn tradities en modieuze grillen.

Wat een spectaculaire dag zou moeten zijn geweest leek op het eerste gezicht teleurstellend, laat ik eerlijk zijn. Ik verwachtte een groot en uitgebreid Ashura, een volle en zichtbare processie en een grote diversiteit aan mensen. Dat was in ieder geval tijdens Ashura niet zo.

We werden niet wakker van de muezzin en we hoorden pas tegen 10 uur 's ochtends de trommen en het gezang. Toen waren we de stad al ingetrokken. De stad zag zwart van mensen, letterlijk; want als iedereen zwart draagt is het moeilijk om de een van de ander te onderscheiden. Ook onze groep is zo donker mogelijk gekleed en daardoor zijn er ook minder herkenningspunten. Maar we zijn bij elkaar gebleven en gecontroleerd verspreid op den duur.

Pas laat op de ochtend krijgen we een deel van de processie te zien, het zijn dan vooral losse groepen die rondlopen naar het startpunt. Het is wat carnavalesk, de stoet laat zien hoe de slag bij Karbala is verlopen. We zien Perzen als Arabieren door de stad lopen, paarden met een wit kleed om met geverfde messteken en speerwonden, kinderen die zachtjes met een touw wordengeslagen om hhet oonrecht te laten zien dat bijna 1400 jaar geleden is gebeurd.

Maar het grootste deel van de processie blijft voor mij onzichtbaar. Bijna verdrukt komen we helemaal achteraan te staan en met mijn 1.60 meter betekent dat vooral veel schouders, ruggen en wat vlaggen zien. De drukte is niets voor mij. En als ik dan ook nog wordt gevraagd om een interview te geven voor de nationale radio met mijn man (eigenlijk 'gewoon maar' een reisgenoot, maar dat kan die verslaggever ook niet weten) bedank ik vriendelijk. Ik wil even weer de anonimiteit in. Een reisgenote neemt het over.

Na een tijdje is bijna iedereen de drukte beu. We besluiten om wederom met de metro richting het Noorden te gaan voor een bergwandeling. Die ervaring hadden we al op de heenweg, hoewel we nu pas echt doorkrijgen waarom er bijvoorbeeld een 'women only' coupé is. De Iraniers geven aan om de vrouwen van de mannen te beschermen en hen een rustigere reis te gunnen dan tussen de mannen gedrukt staan. In eerste instantie vinden wij dat onzin. We mogen als vrouw ook gewoon tussen de mannen staan, dus waarom niet? Dat blijkt na Ashura. De metro stroomt vol en hoewel een man heel beleefd zijn plaats afstaat aan mij, voel ik me enorm bekeken zo tussen de mannen. Ook in het vrouwengedeelte is dat, maar dan is het afgezet en kun je er vanuit het mannengedeelte niet in.

Eenmaal aangekomen in het noordelijke deel van het centrum, zoeken we eerst een restaurantje voor de lunch. Het is er gigadruk, maar het is dan ook een van de enige tentjes die open is. Na een heerlijke vis met brood gaan we per taxi naar Davand, het bergdeel van Teheran. Het is een dorpje tussen de bergen met een pad wat uiteindelijk naar de top leidt. Het is een rustige omgeving. Tehrani's zoeken daar hun rust in de drukke stad. Het Noorden is rijk en rustiger. Met een mooie omgeving is dat uitstekend om de weekenden in door te brengen.

Na een lange wandeling bergop met veel trappen keren we om. Het dorpje blijkt vooral eet- en drinkgelegenheden te bieden die natuurlijk allemaal gesloten zijn. Ook is de omgeving vervuild. Er ligt veel zwerfafval in de rivier en in de bergen. Heel erg jammer.

We rijden per taxi terug en pakken alvast onze tassen in. Niet lang daarna gaan we nog even het park in, waar op dat moment een theaterstuk wordt gespeeld over Ashura. We drinken nog iets en nemen alvast afscheid van de gids. Eigenlijk kwamen we naar het park om de lichtjesen kaarsjes te zien branden die in de avond worden aangestoken. Ook dat valt tegen, we zien op een enkele plaats maar kaarsjes branden.

Dan is het tijd voor het laatste diner in Iran. We eten gezamenlijk en drinken ons sapje op. We gaan alvast naar bed. Morgen worden we om 1 uur 's nachts gewekt. Weinig slaap dus.

Hoe dan ook hebben we een mooie dag gehad en een mooie afsluiting. Teheran is nog volop te bezichtigen en dat ga ik dan ook zeker doen. Iran is prachtig, en ook al viel vandaag een beetje tegen, tegen de gehele reis kan niets meer op. Ik kom nog terug, dat weet ik nu zeker.

Een laatste Khoda Hafez uit Teheran en Iran.