Wonderbaarlijk Yazd. Niet alleen om de conservatieve sfeer die er soms kan hangen, niet alleen om het zoroastrism en ook niet alleen om de vele Afghaans jongeren op straat. De hele sfeer is bijzonder. Bijzondere gastvrij aan de ene kant en bijzonder afwachtend tot opdringerig.

We beginnen de dag met allereerst een bezoek aan de Torens van Stilte: de plek van de zoroastristen om hun doden te begraven. Ofja, begraven. Allereerst worden ze in de burchten gelegd om opgegeten te worden door de gieren. Als de beenderen schoon zijn, worden ze in een zuur opgelost en vervolgens als as teruggegeven aan de aarde. Het ritueel is sinds nog niet heel lang geleden verboden, pas toen het meer dan 20 dagen duurde voordat er gieren op de lichamen afkwamen, werden de zoroastristen vriendelijk (?) doch dringend gevraagd een andere manier te vinden op het ritueel. Sindsdien worden ze begraven. De plek in Yazd heeft twee van die torens. Het was een flinke klim, de zon brandde in ons gezicht en door de hoofddoek werd het al snel te warm. Gelukkig werd dat goed gemaakt met een mooi uitzicht over de dodenstad en Yazd zelf.

Na deze enerverende wandeling zijn we langs de vuurtempel geweest van de zoroastristen. Yazd is de plek waar de meeste zoroastristen wonen, waarschijnlijk mede door deze officiële tempel, waar het vuur altijd brandend wordt gehouden. Iran kent zo'n 5000 zoroastristen, de meesten zijn vertrokken naar India. Waarschijnlijk omdat de druk vanuit de islam te groot werd. Maar dat wordt niet hardop gezegd.

De vrijdagsmoskee is daarna aan de beurt. Ook hier weer prachtige mozaïeken die ditmaal wat weghebben van Indiase afbeeldingen. Zo worden er ook swastika's gebruikt. Al met al een fraai plaatje.

Dan is het tijd om Yazd op mezelf te ontdekken. Het is ontzettend warm en ik wil eigenlijk alleen even wat sap en fruit halen, om vervolgens op het dakterras te gaan zitten. Ik maak een wandeling en raak eindelijk in gesprek met de Iraniërs. Welcome to Iran! Ik kan eindelijk mijn Farsi in de praktijk brengen, hoewel de meesten ook wel Engels spreken. Maar in deze ervaringen gaat dat vaak meer om het vragen van een foto. Ik spreek vier Afghaanse jongens die met me op de foto willen. Ze vragen me vanalles en zijn zeer beleefd. Ze komen van het Ashura-gebed af, met hun groene hoofdbanden. De processie die daar opvolgt slaan ze over. Een Westerse dame aanspreken is veel leuker.

Ik loop door en wordt aangesproken en begroet door velen. Nu pas proef ik de sfeer van Iran. Op een gegeven moment vind ik het genoeg geweest, al die aandacht en ik ga terug naar het hotel.

Daar gaan we op weg naar het volgende evenement : de sport/dans/krachttraining Zurkhane. Met knotsen, grote ijzeren bellen staan de mannen te dansen op het ritme van de drums en zang. Het is een groot ritueel, bijna religieus. Erg opzwepend ook. Dat moeten ook de vier mannen hebben gedacht die stiekem foto's maakte van ons. Na uitgebreid geposeerd te hebben was het nog niet goed, want ook tijdens de sport bleken we stiekem gefotografeerd te worden. We hebben uit protest onze hoofddoeken voor ons gezicht gehouden. Hier hadden we geen zin in. Je weet ook niet of die glimlach oprecht is of misschien toch de hoop op een ticket naar het zo gewilde Westen..

We maken een wandeling in een van de mooiste tuinen van Iran en sluiten af met een enorm diner. Het is goed geweest zo. Nog een drankje op het dakterras en dan het bed in..

Khoda hafez uit Yazd!!